کد مطلب:106689 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
[صفحه 360] از نامه های امام (ع) به عبدالله بن عباس، همین نامه با اختلاف روایت در عبارت قبلا گذشت: (اما بعد، انسان با رسیدن به چیزی كه، باید به او می رسید شادمان می شود و در مورد چیزی كه دسترسی بدان ممكن نبوده است، اندوهگین می گردد. بنابراین، برترین چیزی كه در دنیا، در وجود خود بدان دست می یابی، كمال لذت و خوشی و یا فرونشاندن خشم نیست، بلكه سركوب باطل و به پا داشتن حق است. و باید شادمانی تو برای كار خیری باشد كه از پیش فرستاده ای، و تاسفت بر چیزی باشد كه پس از خود گذاشته ای، نگرانی ات برای پس از مرگت باشد.) شرح این نامه، جز اندكی از عبارتش قبلا گذشت. از جمله مطالب این نامه، آن است كه امام (ع)، ابن عباس را بر فضیلت پاكدامنی و بردباری، بدین وسیله توجه داده است كه مبادا لذتی از لذایذ دنیایی و یا انتقام گیری را كه دو طرف افراط و تفریط است، آن دو فضیلتی بداند كه بالاترین فضیلتی است كه عاید وی می گردد. سپس او را متوجه بر چیزی كرده است كه شایستگی آن را دارد تا برترین عمل دنیایی وی باشد، یعنی فرو نشاندن باطل و برپا داشتن حق، فرو نشاندن باطل، توجه بر جهت استعمال قوای شهوت و غضب دارد، یعنی این كه هدف از كاربرد آنه ا دفع ضرر و به اندازه ی حاجت باشد. و دیگر آن كه امام (ع) در روایت اول، ابن عباس را امر كرده است بر این كه شادمانی اش بر چیزی باشد كه از آخرت نصیب او می گردد، اما در اینجا امر فرموده است تا سرور او به توشه ی تقوایی باشد كه برای خود از پیش فرستاده، به عنوان مقدمه ای برای آخرت، و در روایت اول به ابن عباس دستور می دهد كه افسوسش برای از دست دادن چیزی از امور اخروی باشد، اما در این جا می فرماید: تاسفش برای چیزی باشد كه بعد از خود از اعمالی كه انجام داده است به جا می گذارد. توفیق از جانب خداست.
صفحه 360.